Onder emotionele ontwikkeling verstaan we de ontwikkeling van het gevoelsleven en het leren uiten van belangrijke emoties zoals blijheid, boosheid, verdriet, plezier, frustratie.

Het is van belang dat deze emoties geuit mogen worden, zowel positief als negatief. Belangrijk bij de emotionele ontwikkeling is de mate waarin kinderen zich kunnen hechten.
Veiligheid is het belangrijkste gevoel dat een leidster een kind moet bieden. Veiligheid en geborgenheid worden geboden door goed te reageren op de behoeften van een kind. Belangrijke handvaten zijn: troosten, knuffelen, luisteren en communiceren. Rond de zeven maanden is er vaak bij baby’s een hechting aan een vaste verzorg(st)er en soms zien we bij baby’s dan een periode van eenkennigheid optreden, maar vaak ook is daar niets van te merken. Als kinderen veilig gehecht zijn aan ouders en groepsleiding durven ze zelf op onderzoek uit te gaan.

Het is belangrijk dat er vaste leidsters op een groep zijn. Zij moeten gevoelig zijn voor de individuele behoeften van een kind en consequent reageren op signalen die wijzen op het missen van de ouders zoals paniek en veel huilen. Dit betekent dat een leidster betrokken is bij een kind, maar toch ook een zekere afstand bewaart. Een leidster en een kind mogen namelijk niet zo gehecht zijn aan elkaar, dat het verbreken van de relatie tot emotionele problemen leidt. Er is een vast ritueel van afscheid nemen; een eigen knuffel of iets dierbaars van thuis kan de afscheidssituatie soms aanzienlijk vergemakkelijken.